Bakoitzak eguraldia ona ala txarra dela erabakitzeko arrazoiak izango ditu, barru-barruan; kontua da inork ez duela zalantzan jartzen eguraldi onaz ari denean eguzkiaz ari garela, eta euria, hotza eta abarrak ezkutatzen direla txarraren lainotan.

Gutxi aztoratzen gara neguko zenbait egunetako udaberriko tenperaturarekin, eguraldi ona omen. Neguko ohiko elurteei denborale deitzera pasa gara. Eta lehorte betean, egun eguzkitsuari giro ederra deitzen diogu.

Intsumisoa naiz. Ondorioak neure haragitan bizi ditudalako, akaso. Izango da orain dela aste batzuetako tenperatura goxoak –hego haizeak lagunduta– belarraren hazkuntza moteldu duelako. Edota sahatsak kimuak askoz lehenago erakutsi zizkigulako. Dena den, berandu baino lehen, denoi azalduko zaizkigu ondorioak, lurrarekin eta animaliekin bizi garenoi lehenago; geroago, hiri-eremuko lagunei.

Iazko lehorteak behartu zituen abeltzainak negurako gordeta zuten bazka uztailean ematen hastera. Nekazariek ere ereindako soroak basamortu bilakaturik ikusi zituzten. Baratzezainek letxugarik gabeko uda ezagutu zuten. Etxean ere eguraldi on haren lorratza presente dugu, gaur gaurkoz.

Orain dela bi urte erositako sail batean –pinudia bota berri–, belar-hazia zabaldu genuen, udaberrian. Iragarrita zegoen arren, ez zuen euririk egin; hau da, eguraldi txarra izan genuen. Egun, sail hori biluzik daukagu; belar apur bat dago izkinen batean, putzuak egin ziren tokietan.

Urte hasieran Rafaren deia jaso ohi dugu. Aurten olio gutxiago, askoz gutxiago, egokitu zaigu: hirurogei bat litro jaso beharrean, hamabost. Ohikoa den uztaren herena baino ez du jaso-eta.

Aspaldikoak dira pazientzia eta etorkizuna; berehalakotasunak baztertu ditu, eta gu bahituta gauzka. Eguraldi onak ematen digun berehalako gozamenean itotzen ditugu horrek ekarriko dizkigun etorkizuneko ifrentzuak.

Eguraldiaz ari nintzelakoan, irakurle.