Uztailaren 12an Itturbeko belardian ardi bat aurkitu nuen, hilda zegoen. Antzuen tropan beste bat falta zen.

Uztailaren 13an itzuli ginen. Falta zen ardiaren hezurrak eta azala ikusi genituen. Putreek janda.

Xoxo aharia izan zen kamioiak eraman zuen lehena. "Ederra aharia, ze pena!", esan zuen gidariak. Halaxe zen, ederra. Uztailak 14 zituen.

Biharamunean, kamioiak beste bi eraman zituen. Bi urtekoak.

Uztailaren 16an, hiru buru eraman zituen kamioiak. Hazarkumea eta beste bi ardi –batek bi urte zituen eta besteak urtebete–.

Uztailaren 20an hiru urteko ardia hilda aurkitu genuen etxe gaineko belardian. Ordubete geroago, putreek garbi utzi zuten.

Uztailaren 21ean bi urteko ardia eraman zuen kamioiak.

Uztailaren 10ean hasitako amesgaiztoak hamar ardi eraman ditu. Hau idazten ari naizela, bost ardi ditugu gaixo. Itxura batean, bik aurrera egingo dute. Gainontzekoek ez dute itxura onik, egia esan.

Neke izugarriak pisua du, bihotza zanpatzeraino. Nekeari beldurra, ezjakintasuna, tristura, etsipena, frustrazioa, porrota eta mina batzen zaizkio. Denen artean odolik gabe utzi dute artzainaren bihotza.

Uztailaren 17an etorri zen Ane, Biolurko albaitaria, artaldea txertatzera. Mingain urdinaren 8 serotipoaren kontrako txertoa jarri diegu. Badakigu 38 eta 42 egun bitarteko epea behar duela botikak erabateko babesa emateko, baina bitarte horretan, egunak pasa ahala, gaixotzekotan, sintomak arinagoak izango dira.

Nahiz eta odolusteak jarraitu, txertaketak arnasa eman digu.

Dirudienez, gaitzaren 3 serotipoa Iparraldetik eta Kantabriatik dator; 8a baino hilgarriagoa. Dagoen giroa egokia da eltxoarentzat. Gipuzkoako Foru Aldundiak horren kontrako borondatezko txertaketa kanpaina abiatu du. Bizitakoa bizita, txertatuko ditugu, ezin bihotza odolusten utzi... Txertaketa ahalik eta lasaien joateko, eta artaldea ezagutzen duenez, nahiko genuke Anek egitea. Ea Aldundiak zer erantzuten digun.

Baten batek galdetuko dio bere buruari zergatik ez ote genuen artaldea aurrez txertatuta. Hemen erantzuna: Gipuzkoako Foru Aldunditik derrigorrezko txertaketa urtarrilaren 15ean eskaini ziguten, gure erditze sasoi bete-betean, eta, abortu arriskuak zirela eta, esan genuen udaberri aldera etortzeko. Gainera, bektore lanak egiten dituen eltxoa zazpi gradu azpitik hiltzen da; beraz, arriskurik ez. Gerora, udaberria etorri zen, ordurako txertaketa borondatezkoa zen, eta kanpainaren zurrunbiloan ez ginen akordatu inora deitzearekin. Inork ez zigun deitu.

Zergatik kontatu hau guztia?

Ezer baino lehen, artzain bezala dugun erantzukizunagatik. Ez genuke nahi beste inork horrelakorik bizitzerik. Izan ere, orain arteko prozesuak sekulako higadura emozionala ekarri digu. Eta, noski, galera ekonomikoa ere bai.
Hau kontatzeko bigarren arrazoia zeu zara, irakurle, Bizi Baratzea orrialdetara gerturatzen zaren hori. Jakin baitakit gure artaldearen eta etxearen martxa jarraitzen duzula, eta senak eskatzen du gauzak aldrebestuta daudenean ere umiltasunez onartzea, zintzo.

Bada, horrelaxe, bihotz zanpatu hauek osasuna eta poza opa dizkizute.

Post scriptum: Uztailaren 31n hil zen azken ardia: 35344. Putreek jan zuten. Orotara, 11 animalia hil zitzaizkigun. Gaur, abuztuak 26 dituen honetan, GFAko albaitaria etorriko da 3. serotipoaren kontrako txertoa jartzera. Beldurra itzuli da etxera: zer ondorio izango ditu txertoak ernai dauden ardiengan? Beldurra baino latzagoa da, ordea, bihotz zanpatuak ponpatzen duen odol apurrarekin bizitzea.