Bagenekien hominidoak duela 2 milioi urte inguru hasi zirela arrain gordina jaten, baina orain arte adituek uste zuten gizakia duela 170.000 urte hasi zela elikagaiak prozesatzen. Hortaz, nazioarteko ikerlari talde batek Nature Ecology and Evolution aldizkarian argitaratu berri duen lanak lehen gizakien dietaren iraultza uste baino askoz lehenago gertatu zela frogatzen du.

Lehenik eta behin, desagertutako hainbat arrain espezieren arrasto asko topatu dituzte aztarnategian, eta horrek adierazten du kontsumoa ohikoa zela. Gainera, hainbat geruzatan aurkitu dituzte arrastoak, luzaroan kontsumitu izanaren seinale. Espezie horietako bat Cyprinus carpio edo zamo arruntaren familiako arrain handi bat zen. Arrainaren hortzeko esmaltea osatzen duten kristalak handitu egiten dira beroaren eraginez. Kristal horiek aztertuz ikusi dute karpa handi horiek egosteko tenperatura egokian jarri zituztela, eta ez zituela su espontaneo batek erre. Finean, komunitate haiek arraina egosteko tradizioa zutela.

Elikagai gordinak deskonposatu eta digeritzeko askoz energia gehiago behar da. Hortaz, lehen gizakiak janari prestatua jaten hasi zirenean, denbora eta energia gehiago izan zuten sistema sozial eta jarrera berriak garatzeko. Gainera arrainak omega 3 azidoak, zinka ea iodoa dauzka, garunaren garapena bultzatzen duten substantziak.

Ikerlariek uste dute ur geza zeukaten eremuak funtsezkoak izan zirela Homo erectusa Afrikatik haratago hedatzeko. Ur geza edateko erabiltzen zuten, jakina, baina, animaliak ere edatera hurbiltzen zirenez, ehizarako gune ezin hobeak ziren. Eta arrainak ere hominidoen migrazio bideak baldintzatu zituen neurri batean: sakonera txikiko uretan arrainak harrapatzea erraza zen eta sari nutrizional handia ematen zuten.

Eta, hala, arrain errezeta soil horrek giza garunaren eboluzioa, ingurumenarekiko harremana eta migrazioa taxutzen lagundu zuen.