Azken urteotan, Euskal Herrian ere bai, haragiaren tira apaltzen doa, lanjeroski iduriz, ekoizleentzat. L214 bezalako elkarte ekintzaileek, hiltegietako abereen trantze larriaz ohartarazten gaituzte eta egunetik egunera beganoen urratsetatik abiatzen gara, kasik deus finkoki deliberatu gabe. Supermerkatura zuzentzean, apaletan lautzen diren zitzi puska odoltsu gorriegiek disgustua hazten digute. Begiak tirriatzeko espreski tintatuak balira?

Laborantza munduan isiltasun handia bada, omerta dagoela ez errateko, haragiaren produkzio energia irensleari buruz bezainbat nekazarien beraien bizi-destino ilunen inguruan. Baiki zorretan direla, baiki ez dutela eskoletan besterik ikasi, baiki kooperatibek eta sindikatuek bide horretan segitzera behartzen dituztela, herrialde osoen asetzea beraien gain dela errepikatuz, egia ere ez dena, janariaren funts gehiena inportatua delarik…

Zaila da, baldintza horietan, laborantza ereduz aldatzea. Kanbiamendua agian makilaren beste puntatik etorriko da, preseski laborariek berek zerga-ordaintzaile eta kontsumitzaile apaletsitzat dauzkaten (gauzkaten) herritarrek hazkurri ohitura berriak marraztuko dituztenean.             

Eguerdirako? Berdülaga hosto pare batekin aski dut...